Ónýtt hlunnindi?

Rekaviður hefur um aldir, víða verið djúg hlunnindi. Rekaviður berst að íslenskum ströndum með hafstraumum víða að. Þó mest frá Rússlandi. Allt frá nyrstu ströndum Síberíu. Þó eru dæmi um viðartegundir frá enn fjarlægari stöðum. Brúnselja eða mahóní er talin hafa borist allt frá Karabíahafi.Í ritverki sínu Íslenskir sjávarhættir telur Lúðvík Kristjánsson að reki sé á 725 jörðum á Íslandi. Hann er einhver í flestum landshlutum nema á jörðum við innanverðan Breiðafjörð. Þar ráða straumar og sjávarföll mestu um.Úr rekaviðnum var margt smíðað og hann klofinn niður í girðingastaura um sveitir Íslands. Ferð viðarins yfir sjóinn þýddi að hann var gegnblautur af salti og því með náttúrulega viðarvörn. Rekinn er og var misjafn að gæðum. Ágætis smíðaviður, einnig var úrvals harðviður í reka. Sumt nýttist vel í girðingastaura. En einnig getur viðurinn verið maðksmoginn eftir veruna í sjónum. Þá getur hann tæplega nýst í nokkuð gagnlegt. Ef til vill eldivið, sem er þó ekki gott vegna seltunnar í viðnum.Nýting rekaviðs sem smíðaviðs hefur snarminnkað á liðnum árum og áratugum. Sumt af honum er þó nýtt. Útskurður og annars konar listaiðnaður þiggur rekaviðinn. Sumstaðar safnar hann þó mosa á sendinni strönd eins og þessir staurar í Reynisfjöru í Mýrdal. http://www.flickr.com/photos/njordur/2787990796/Þeir verða tæplega til nokkurs gagns.