Endurheimt votlendis er stórt verkefni.

Byrja verður að endur heimta landið.

Á síðustu öld varð mikil þróun á notkun tækja við framkvæmdir í landbúnaði. Menn fóru af stað með miklar framkvæmdir við að ná meira landi sem átti að nýta við að afla heyja af þurrari túnum í stað mýraflóa og votlendis. Tækin voru til að byrja með stór og mikil umleikis. Síðan var notast við víragálga. Þessi tæki áttu það sameiginlegt að notuð var dragskófla sem fleygt var út til að ná efni í skófluna. Síðan komu vélar sem voru vökvadrifnar.

Menn kepptust við að ná nýtanlegu landi.

Með hverri nýjung ukust afköstin og meira og meira land var grafið. Stefnan var að gera sem flesta skurði til að þurrka sem mest af landi. Fljótlega var síðan farið að gera ræsi. Kílræsi og lokræsi, allt til að þurrka meira af landi upp. Bændur fengu pening, jarðabætur úr opinberum sjóðum sem kom á móti kostnaðinum.

Verkefni fyrir marga landeigendur og verktaka.

Nú er staðan sú að allt þetta land sem var ræst á árum áður er í dag litið eða ekkert notað. Fáeinar slægjur en í mesta lagi til beitar. Skurðir og ræsi hafa því flest ekki lengur nokkurn tilgang,                           

Í dag er því rétt að blása til baráttu með því að fá bændur og landeigendur til framrásar við endurheimt votlendis. Moka aftur ofan í alla þá óþarfa skurði sem eru víða um land. Með því verða ræsin óþörf og ónýt. Þetta verkefni færir mörgum atvinnu bændum og landeigendum tækifæri við að gera ónýtt land að því sem verður kjörlendi fyrir fugl og dýralíf.

Þetta verkefni á að styrkja ekki síður en skurðgröft og ræsagerð síðustu aldar. Allir standa þá saman að því að gera landið aftur að því landi sem ráðist var á með tólum og tækjum íslensku vélvæðingarinnar.

Athugasemdir

[Sigurður Grétar Guðmundsson, 28.7.2009 kl. 21:44]

Fyrir tæpri 1 öld gekk íslenskur maður kaþólskrar trúar á fund páfans í Róm. Maður þessi hét Guðbrandur Jónsson kallaður prófessor þó hann ætti þann titil tæplega með réttu. Heimkominn skrifaði hann bók um sína reisu tl handhafa guðdóms hér á jörðu. Páfi kunni lítil deili á Íslandi utan að hafa heyrt um eldfjöll og heita hveri. En ein var sú framkvæmd Íslendinga sem hann hafði heyrt um og þótti hún stórmerkileg.

Þessi merkilega framkvæmd var Flóaáveitan!

Ég bý í Þorlákshöfn og á æði oft leið um Flóann. Er hins vegar fæddur og uppalinn austan Þjórsár á hinum forna ferjustað Sandhólaferju. Þar voru flæðiengjar, afrennsli Hrútsvatn var stíflað á haustin og það látið flæða yfir bakka sína. Sú gjörð gaf safaríka stör, hið ágætasta fóður.

Ætla að blogga um Flóaáveituna

Á þeim tímum sem ég var pistlahöfundur við Morgunblaðið og skrifaði vikulega "Lagnafréttir" skrifaði ég einn pistil um Flóaáveituna því þar voru notaðar aðferðir sem hverjum pípulagningamanni er nauðsynlegt að þekkja  þegar hann stillir hitakerfi.

Bloggið mitt er: siggigretar.blog.is

[hann, 28.7.2009 kl. 22:00]

Enn þá er verið að moka upp úr skurðum efst í Ölfusforum fyrir sunnan Kross.Samt eru forirnar friðaðar en páfinn í Þorlákshöfn veit það líklega ekki

[Njörður Helgason, 29.7.2009 kl. 20:04]

@Sigurður það eru víða flæðiengjarnar. Land sem menn gerðu áveitur á til að koma vatni til gróðursins. Víða þarft verk sem skilaði árangri.

Ég er ættaður úr eysti sveit en þú. Upprunninn úr Mýrdalnum. Þar voru grafnir margir skurðirnir sem núna þjóna engum tilgangi. Þeir eru barmafullir af hvönn og skila litlum tilgangi. Það er víða um landið sem maður sér sundurgrafnar mýrar. Skurði sem engu skila. Fyrir austan og norðan.

Best finndist mér ef stór hluti þeirra yrði fylltur aftur. Með því mætti endurheimta land sem er líkt því sem var fyrir framræsluna. Skurði og ræsi.

Hver veit nema að gróðurinn tæki kipp í áttina að því sem áður var. Ég man eftir allsverum birkilurkum sem komu upp með moldinni við gröftinn. Miðað við öskulögin í skurðunum var ekki um mjög forna lurka að ræða. Þeir hefðu þá líka verið horfnir.