Eðlisvísun tegundanna.

Er þetta ekki liffræðileg eðlisvísun. Ég held að hjá öllum tegundum sem fæða afkvæmi sé það því kyni sem annast ungan, afkvæmið í erfðir borið að annast þau. Við sjáum það hjá mörgum tegundum að þær berjast grimmt fyrir afkvæmum. Að eiga eða annast.

Dæmi:

Ég man að á sauðburði í fjárhúsunum í Mýrdalnum áttu rollur sem voru komnar að burði það til að stela lömbum úr burði hjá hverri annari.

Já hvað?

Ég sá aldrei og veit ekki til þess að hrútarnir hafi komið að nýborinni kind og stolið frá henni lambinu.

Þetta sama á við um aðrar tegundir sem ég þekki úr sveitinni.

Tuddar stálu ekki kálfum, Hundar ekki hvolpum. og hestar ekki frá merum. Mesta lagi sköðuðu þeir filin hjá merum sem settar voru í stóðgirðingu skömmu eftir köstun.

Gaman væri að fá að vita ef einhverjir þekkja hið gagnstæða.

Þarna er ekki bara lagt út frá því að kvendýrin annist eingöngu afkvæmin. Minnir að steggir keisaramörgæsarinnar annist um eggin, lengst inni á Suðurskautslandinu.

Þessi vilji barna að leikföngum við hæfi síns kyns er því ósköp eðlileg.

Vísbendingar um eðlislægan áhuga stráka á „strákaleikföngum“