Slakt tóneyra batnar vonandi.

Vissulega höfum við reist okkur gríðarlegt minnismerki um bólubrjálæðið sem hér var. Einn sem ég talaði við taldi réttast að við höfnina yrði reist hvalstöð. Aðgangur yrði síðan seldur í hana. Tekjur yrðu þá bæði af veiðunum og ferðafólkinu sem kæmi til að sjá skorin hval.

Það er ánægjulegt fyrir fólk að geta klætt sig upp, konur farið í lagningu og mennirnir pantað leigubíl til að geta farið og hlýtt á ljúfa tóna í minnismerki svokallaðs góðæris. En var ekki hægt að hlusta á hljómana áður.

Fór maður á tónleika í Háskólabíói á fölskum forsendum? Var allur aðbúnaðurinn svo slæmur að menn náðu varla taktinum? Vissulega naut ég tónleikanna sem voru þar. Það skilaði sér vel hljómurinn frá hljómsveitum og söngvurum.

Hafði maður þá svona lélegt tóneyra að allt var svona ljúft. 

Hefðum átt að breyta holunni í fangelsi